Przedwojenna historia szkoły - skazanej na zapomnienie Cz.4 (ostatnia)

Nowy budynek II Męskiego Gimnazjum prywatnego w Piotrkowie.
Towarzystwo Szkoły średniej, prowadzące II Prywatne Gimnazjum Męskie od 1921 roku na terenie Piotrkowa, właściwie powstało celem rozpoczęcia starań o wzniesienie nowoczesnego pomieszczenia dostosowanego do potrzeb takiej placówki. Młode państwo polskie po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku miało ograniczone możliwości budżetowe. Uzyskanie funduszów z budżetu rządowego na wznoszenie budynków szkolnych było ogromnie trudne. Ówczesne Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego było w stanie wspomagać finansowo tylko w niewielkim stopniu szkoły społeczne, dlatego też usilnie namawiano do rezygnacji z prowadzenia szkół typowo prywatnych, które z reguły były pozbawione takiej pomocy. Stąd też dla przykładu zostały połączone żeńskie szkoły piotrkowskie H. Domańskiej i H. Trzcińskiej w jedną - prowadzoną przez Zrzeszenie Nauczycieli Piotrkowskich.

Pierwsze "przymiarki" do wzniesienia budynku Prywatnego II Gimnazjum Męskiego pojawiły się dość wcześnie, bo już w latach dwudziestych, tj. po zakończonej I wojnie światowej. Samorząd Miejski w Piotrkowie rozpoczął akcję budowy szkół od wzniesienia jednak Szkoły Powszechnej "na Bugaju", która to dzielnica gwałtownie zaczęła się rozrastać. W dużej mierze mieszkańcy Piotrkowa zawdzięczali ten śmiały pomysł ówczesnemu Prezydentowi Miasta - Kazimierzowi Szmidtowi. Budynek ten powstał właściwie w rekordowym czasie, bo jego budowa zakończona została w 1930 roku. W trudniejszej sytuacji znalazło się II Gimnazjum Męskie. Samorząd Miejski mógł tylko przekazać Towarzystwu Szkoły średniej tytułem darowizny plac o powierzchni 6002 metrów kwadratowych w pobliżu Parku Miejskiego im. Księcia Józefa Poniatowskiego. W miejscu tym usytuowane było targowisko miejskie, a dokładniej był tu początek dawnej ulicy Bujnowskiej, która przyjmowała w swojej historii przeróżne nazwy.

Najstarsza - to "Trakt Wrocławski", Trakt Działoszyński, Bujnowska Droga, ul. Bujnowska, Bronisława Pierackiego, a w czasach nam współczesnych od 1945 roku jest to ulica Franklina Delano Roosevelta (1882-1945). Teren ten od najdawniejszych czasów popularnie zwany Chrzanówkiem był własnością miasta. W początkach powstawania miasta tworzył tzw. "Wójtostwo". Jeszcze w okresie międzywojennym rozciągało się tu gospodarstwo rolne (folwark), którym opiekował się Magistrat Piotrkowski. Nazwa Chrzanówek być może powstała od pola porośniętego chrzanem lub też od istniejącego w późniejszym okresie Targowiska Miejskiego, gdzie najczęściej handlowano warzywami, w tym i chrzanem. Ze względu na dynamiczny rozwój dzielnicy (stacja towarowa PKP, największy blok mieszkalny dla pracowników Kolei Państwowej z nazwę "Pekin", kilka zakładów przemysłowych, młyn zbożowy) władze miasta postanowiły właśnie tu postawić budynek szpitalny dla "Kasy Chorych" oraz budynek II Gimnazjum Męskiego Towarzystwa Szkoły Średniej.

Mimo nie zapewnionych należycie środków finansowych postanowiono rozpocząć budowę tego obiektu wyjątkowo nowoczesnego i przystosowanego do wymogów współczesnego szkolnictwa. Budowę rozpoczęto w ostatnich latach dwudziestych okresu międzywojennego - jak wspominało "Sprawozdanie Samorządu Miejskiego Miasta Piotrkowa'" za lata 1925-1933" -"Gmach ten, doprowadzony obecnie pod dach, buduje się niemal wyłącznie z funduszów, pochodzących ze składek kolejarzy piotrkowskich, zrzeszonych w Sekcji Kulturalno-Oświatowej Pracowników Kolejowych". Jak wynika z późniejszych dokumentów, nieruchomość przy ul.B.Pierackiego 1 (późniejsza nazwa ul. F.Roosevelta) wraz z nowym budynkiem stała się własnością T -wa Szkoły Średniej i Stowarzyszenia Kulturalno-Oświatowego Pracowników Kolejowych w Piotrkowie Trybunalskim.

Taki bowiem wpis dokonany został w księdze wieczystej nr hipot. 1099. Jako oficjalną datę ukończenia budowy szkoły podawano rok 1934. Od tego też czasu "Prywatne Gimnazjum Męskie Tow. Szkoły Średniej w Piotrkowie Trybunalskim" zajmujące budynek przy ul. AJ. 3 Maja 34/36 rozpoczęło przeprowadzkę do nowej siedziby przy ul.Pierackiego 1. Przekazy ustne oraz prasa piotrkowska podawały jednak, że zajęcia w nowym budynku rozpoczęły się dopiero w 1936 roku i to tylko na parterze i pierwszym piętrze. Drugie piętro udostępnione zostało szkole od września 1937 roku. Budynek główny szkoły składający się z czterech kondygnacji liczy ogółem 12165 m sześciennych, zaś łącząca się z nim sala gimnastyczna -2080 m sześciennych. Była to największa hala widowiskowo sportowa w Piotrkowie w okresie przedwojennym jak i długo powojennym. Liczba izb lekcyjnych z gabinetami i pracowniami wynosi 22, a pozostałych pomieszczeń wraz z biblioteką - 16. W podpiwniczeniach początkowo przewidywano dwie kotłownie wodno-parowe, skład opału, szatnie dla uczniów, ubikacje z umywalniami a nawet łaźnię. W późniejszym czasie powojennym, znalazły się tu jeszcze warsztaty specjalistyczne. Po zakończeniu budowy już w 1937 roku opuścili szkołę maturzyści ośmioklasowego gimnazjum dawnego typu. Na ten temat
ukazała się też notatka w "Dzienniku Piotrkowskim" nr 140 z 1937 r.

"Nowi maturzyści w Piotrkowie. W gimnazjum Towarzystwa Szkoły Średniej na 20 kandydatów maturalnych dopuszczono do egzaminów 16, prócz tego 1 eksternistę, razem 17. Przewodniczącym Komisji Egzaminacyjnej będzie dyrektor tego gimnazjum p. Józef Andysz, który zarówno w sferach rodzicielskich jak i władz nauczycieli szkolnictwa zyskuje sobie jako kierownik gimnazjum coraz większe uznanie."

Szkoła, której dyrektorem do czasu wybuchu wojny był Józef Andysz, miała wielu wybitnych pedagogów. Jednym z nich był por. Zygmunt Łotocki, znana postać, którą Piotrków uczcił nazwą Ul.Por.Zygmunta Łotockiego. Jest to pierwsza informacja internetowa o tym, że polonista, poeta, mistrz w łucznictwie (złoty medal),porucznik W.P. zamordowany w Kozielsku( Katyniu ), uczył młodzież II Gimnazjum Męskiego im. Tadeusza Kościuszki. Nie wiedzą o tym uczniowie obecnej szkoły mieszczącej się w historycznych murach II Gimnazjum Męskiego.

Dlaczego? W 2006 roku zakodowano w pamięci, że tradycja szkoły sięga tylko 1946 roku. Zorganizowano "Jubileusz 60-cio Lecia Szkoły" (!).Jubileusze są bardzo potrzebnymi przedsięwzięciami. W tym jednak przypadku mógł (i powinien) być nawet jubileusz 100 lecia. Udowadnia to skrótowo przedstawiona (w 4 artykułach) historia szkoły.

Powinnością historyczną obecnej Szkoły jest odtworzenie (usuniętej podczas okupacji niemieckiej) marmurowej tablicy pamiątkowej. Nazwiska ( wyryte pozłacanymi literami) poległych uczniów szkoły w walkach o wyzwolenie Ojczyzny powinny być znane potomnym ( przysięga ucznia Makowskiego). Deklaruję składkę pieniężną na ten cel.Czy zbierze się grupa inicjatywna by zrekonstruować " Tablicę Pamiątkową "?. Oby Absolwentów, którzy zadadzą pytanie "po co to?" było jak najmniej. Kieruję apel w tej sprawie do Towarzystwa Przyjaciół Szkoły !.

Marek

15 grudnia 2011