Obyczaje

Leszek Heinzel mi zaimponował. Więcej: Pokazał, jak pomóc lokalnej Temidzie w spr. lewego zakupu Hali. (baner ze zdjęciami głównych aktorów, zwłaszcza po stronie Temidy) Ktoś w komentarzu zapytał (przy okazji zwyzywał Leszka od dyrektora) czy jest wrażliwy, czy uczulony. Myślę, że naiwny.

To dziadostwo (za Józefem Kowalczykiem 1910-1981), które żeruje na cudzym wikcie, które ostatnio ukierunkował ks. Józef Tischner, słusznie dopisując do homo sovieticusa (człowieka radzieckiego), wpada w coraz głębszą pułapkę. Tu przypomnę: na nasze lokalne potrzeby owe dziadostwo nazwałem „Maniutkomanią” na cześć zamiecenia pod dywan, służbowego paliwa w prywatnym baku. Potem były: zdzichy, rychy czy stadiony, że ustawę śmieciową przypomnę.

Nigdy nie zrozumiem ludzi, którzy ze względów egoistycznych opowiadają się za eutanazją ciężko chorych najbliższych. Sam opiekowałem się przez pół roku ciężko chorą Mamą. I uważam (mimo ówczesnego obciążenia wielu obowiązkami) za bardzo owocny okres w moim życiu. Niestety bardzo smutny (bo widziałem, jak Mama gaśnie). Ile bym dał (nawet gdyby opieka była jeszcze cięższa i bardziej wymagająca), żeby tylko żyła. Nie można jednak przejawiać nawet takiej nieco subtelniejszej formy egoizmu (może Pan Bóg skrócił Mamie cierpienia, bo już za bardzo cierpiała) – piszę to wszystko ze łzami.